Roger Hodgson Richard Davies ile birlikte, 1969 yılında Supertamp’i kurmuşlar. Bir çok büyük müzisyen, Supertramp’ın kurucusu Richard Davies’in (d. 22 Temmuz 1944, İngiltere; vokal/klavye) sahip olduğu fırsatı kıskanır. «Joint» ile Münih’te çalarken Davies, Danimarkalı milyoner Stanley August Miesegaes ile tanıştı, milyoner yeni bir topluluk kurulursa maddi yönden destekleyeceğini söyledi. Davies de yanına Roger Hodgson (d. 21 Mart 1950, İngiltere; bas), Richard Palmer (d. Haziran 1947, İngiltere; gitar) ve Bob Miller’ı alarak bir grup oluşturdu. Elbette kimse o zamanlar böyle bir grubun dünya çapında tanınıp sevileceğini düşünmüyordu. İlk başta topluluğun ismi Daddy idi, ancak daha sonra W. Davies’in çok satan «The Autobiography Of A Supertramp» (Bir Serserinin Özyaşamöyküsü) isimli kitabından esinlenerek Supertramp oldu. A&M Records ile ilk deneme kasetlerinin kalitesi sayesinde hızlı bir kontrat imzaladılar. Saksafonda kadroyadahil olan Dave Winthrop (d. 27 Kasım 1948) ile daha da güçlendiler.
Önceleri Supertramp önemsiz, değersiz bir müzik yaptığına inanıyor gibiydi; sanki zorla bir arada idiler ve işleri can sıkıcıydı. Uzun, kıvamsız, şahsi sololar, Kevin Currie ve Frank Farrell’in Miller ve Palmer’ın yerlerini almasıyla son buldu. Hodgson gitara geçti, böylece Farrell basta rahatlayacaktı. Eserleri «Indelibly Stamped» pek başarılı sayılmazdı, hatta bu tür hatalarla boğuşan bir müzik topluluğunun zaman ilerledikçe neler yapabileceğini görmek müzikle az ya da çok ilgilenen herkesi şaşırtacaktı. Çok tartışılan albüm kapağına ilgi daha büyüktü. Çıplak, dövmeli bir kadın…
Topluluk Currie ve Farrell’in ayrılması ile uzun süre toparlanamayacağı bir çıkmaza girdi… Alan Bown topluluğunun eski üyeleri saksafoncu John Helliwell (d. 15 Şubat 1945, İngiltere) ve bas üstadı Dougie Thomson (d. 24 Mart 1951, İskoçya) ile Bees Make Honey’den davulcu Bob C. Benberg (gerçek adı Robert Siebenberg) yardıma yetişmeselerdi bu çıkmazdan kolay kurtulamazlardı… Kaderleri bir anda değişti. «Crime Of The Century» İngiltere En İyi 10 listelerinde dört numaraya kadar çıkarken, en çok beğenilen albümler arasındaki yerini almıştı. Supertramp, kendilerine özgü klavye temelli seslerini biraz değiştirerek eleştirmenlerce beğenilen ve günümüzde de rock müziğin harika örneklerinden olma özelliğini koruyan albümler yaptılar…
İlk bomba parçaları «Dreamer» albümden çıkarıldı. «Bloody Well Right» ise Amerika’da tam gaz zirveye tırmanıyordu. «Crisis? What Crisis?» and «Even In The Quietest Moments» biraz gölgede kaldılar… Çok sesli «Give A Little Bit», girişteki etkileyici akustik gitar tınıları ile birlikte, 1977’de okyanusun iki yanında da çok beğenilmişti. Supertramp’ı rock’ın vazgeçilmezleri arasına sokan çalışmaları kusursuz «Breakfast In America» oldu. Albümdeki parçaların dördü; «The Logical Song», «Goodbye Stranger», «Take The Long Way Home» ve albümün isim parçası çok parladı…
Birleşik Devletler listesinde altı hafta zirvede kalmayı başaran bu albüleri Supertramp’ın en çok satan albümleri oldu: bugüne kadar 18 milyondan fazla kopyası satıldı. Kaçınılmaz konser kaydı 1980’de geldi, bunu R&B tarzından etkilendiği belli olan «Famous Last Words» izledi.
Hodgson çok geçmeden ayrıldı. Supertramp’ın tutturduğu bu bluesvari yoldan pek hoşlandığı söylenemezdi. Kendi yaptı saygıdeğer iki solo albümle müziğe devam etti: «In The Eye Of The Storm» ile «Hai Hai». Değişik zamanlarda çıktıkları turlarla ve çıkardıkları albümlerle yola devam eden Supertramp, Hodgson’ın kısa bir süre için yeniden katılması ile 1986’da bir toplama albüm yapmaya karar verdi. Gitarda Mark Hart 1987’deki «Free As A Bird» albümünde arkadaşlarına yardıma gelmişti. Beklenenin aksine albüme ilgi azdı… Son bir konser kaydından sonra Supertramp üyeleri birlikte çalmaktansa solo çalışmalara yöneldiler. Hart ise «Crowded House»a geçiş yaptı… 1997’nin ortalarında basındaki görüntüleri oldukça düşündürücüydü. A&M «The Very Best Of» and için sinyaller variyordu. Sonuçta ortaya çıkan çalışma, herkesin en sevdiği Supertramp parçalarının bulunduğu bir toplama oldu, oldukça başarılı idi… Maceraperestlik yapılmamış; hepsi tanınmış, başarısı kanıtlanmış parçalar sürülmüştü albümde.
Davies, Helliwell, Hart, Siebenberg, ve basta Cliff Hugo 1997’deki «Some Things Never Change»te çalan isimler arasında idi.
Görkemli bir turne Supertramp’ın güçlü hayranlarca sevildiğini ve bu hayranların oların peşini kolay kolay bırakmayacağını ortaya koyuyordu.
1997 Eylül’ünde Londra’daki Albert Hall’da kaydedilen bu turne de «It Was The Best Of Times» olarak piyasaya sürüldü.
Supertramp’tan o zamandan beri pek bir ses çıkmıyor, günümüzde müzik camiasına biraz uzak kalsalar da, onlarsız bir tek günün bile geçmediği 70’lerde müziğe yaptıklarıkatkılara, arkalarında bıraktıkları şapka çıkartılası eserlere bakıldığında değeri anlaşılacaktır.
Diskoğrafi
1997
Some Things Never Change
1991
The Story So Far
1987
Classics Volume 9
Free As A Bird
1985
Brother Where You Bound?
1982
Famous Last Words
1979
Breakfast In America
1977
Even In The Quietest Moments
1975
Crisis! What Crisis?
1974
Crime Of The Century
1970
Supertramp
