Şarkı Sözünü Düzelt

Şarkı

Ferman : Uykusuzluk evvelinde gem vururken ellerim Önümde F klavye ekseninde karalanan kağıt Fark benim elimde armoniyle dizili tüm satırlar İçlerinde bu adam hislerinden yazdı dinle İnsan düşlerinden yargılandı kimi zaman Ve geriye baktığında gördüklerine kendi pişman Soyunda vardı Adem uydu fitne düştü Şeytan insan içine koydu nefsinin koyuldu Ben çıkarcı kardeşlerimin içlerinde azınlıktım Tebessüm ettiler sanardım içlerinde kayıp bi kimlik aradım 18 yıl olmuş anlamadım 34 istanbul öğrenecek çok şey var Ve hastalık belirdi bir gün ellerimde tutamaz oldum kalemi Sildiklerimi kağıda yeniden işlediğimi gördüm orda Ben ölümü kendi defterimde yazdım İlk satırda Sonbahar demiştim artık değişti Nakarat : Kızgın, can damarlarımdaki cani tutsak Bıkkın, kim haklıydı ? Durgun, önceleri deliren asi rüzgar Suskun, tek kalmıştı Allame : Kapımı çaldı sefere beklemekte beddualarım Kırıldı kalbimin kumandasında tuş bırakmadın Yavaş yavaş yakınlaşan tuzaksın önünü göremeyen Ecel bi kahraman hayallerimde babama benzeyen Git kapını kapatıp affı bekle dört duvarla Kasıklarında iz bıraktıklarına dön zor olmaz Kızardığın vakitti gözlerimden aktığın biran Şuanda perişan bir halde tuttu bedduam Dostların yüzünde gördüğüm bir mahcubiyetin resmi Mağduriyetin eseri bedelim arzu ettiğin bu cisim Feza kadar derin karanlık istediklerin Tesadüfen tekabül etti bulduğunda kendim Sakla kanımı her bi damlasında tat verir Yılların kelepçesiyle bağlı kaldığım bu matemin Sanıklarıydı kaf değil bu zahmetin içinde Yük taşırdı bedenler hepsi saf değil