Bazı arkadaşlar vardır, «bu albüm tozlu raflarımda kalmamalı, tek dinleyen ben olmamalıyım, bu güzelliği arkadaşlarımla da paylaşmalıyım» der, kasete-cd’ye çeker, arkadaşlarına müzik arşivlerine ömür boyu giremeyecek albümleri verir, arkadaşları ona minnettar kalır. Başta birkaç şarkı ya da bir albümüne sahip olduğun grubu araştırırsın, tüm albümlerine sahip olmak istersin, aylarca arasan da nafile bulamazsın hiçbir müzik markette. Sonra p2p yazılımları keşfeder, ülkende bulamayacağın şarkıları bir bir bulup «mal bulmuş mağripli» gibi sevinirsin, sonra günlerce, haftalarca diskmen’inde döner dururur şarkılar, hepsini derinliklerine kadar hissedene kadar doyamazsın.
Red House Painters böyle bir gruptur işte… Üniversitedeyken bir arkadaşın bana Ocean Beach albümlerini kaydetmesiyle tanıştım San Fransisco’lu Mark Kozelek’in grubuyla. 4 sene kadar sonrasında askerlik yaptığım Çanakkale’deki raksotek’in «ucuz seri-satmayan albümler» sepetinde tesadüfen grubun Songs for a Blue Guitar albümünü bulunca öylesine heyecanlandım ki… Tabi uzun süre cd’yi dinleyecek yer olmadı, albüm dolabımda keşfedilmeyi bekledi ve sırf bu albüm için bir diskmen aldım. Red House Painters benim için Smiths ve The Cure’dan sonra en önemli grup olmuştur. İnsanın boğazını düğüm düğüm yapan o kadar çok şarkısı var ki… Bir grup daha yoktur ki bu kadar çok hüzün dolu güzel şarkıya sahip olabilsin, belki biraz The Cure…
