|
|
VERSE 1 Eline almışsın kağıt kalem bana aşktan bahsediyorsun Ben anlamam aşktan meşkten dostum Bana dürüstlükten bahset O kadar kazık yedim ki sırtım süzgeç gel de bir pansuman bahşet Bütün güven gemileri dehşet içinde gömüldü suya Zararım çok fazla Batık bi hazinem var fersahlar altında Ben kimden hesabını sorayım şimdi kaybolan yıllarımın Her biri dik dik bakıyorken suratıma Gölgeler hakim ben mahkum Müebbetim yalnızlığa Etrafımda onca çakal varken çokta sürpriz bi son deil bu aslında Herkes yaptıklarının farkında saf ayağına yatsa da Palavranın kalorisi çok rejimde negro yemez Her adam gibi gözükenle dikenli yollara girilmez Sonra kalırsın yolda hatta çölün ortasında Boşver canın yansa da kendi düşen üzülmez Aklım başıma devşirdim kalp kasımı şişirdim Senin o ufak dünyanda ben ne yollar kat ettim Kalemime yapışık nasır tutmuş sağ elim Hamle yapmadan düşün derim bu kez temkinliyim NAK Beni yıkmaz bu sahte ızdıraplar artık kendi yolumdayım Yolun sağ tarafındayım sende gel Bana göre hava hoş güneşli bulutsuz berrak tatlı eser yeller Gel bu güneş ikimize de yeter VERSE 2 Sen hazır lokmaya hücum eden gözü dönmüş bi leş kuşusun Neyimi emanet edeyim ben sana Rabbım yeter bana Herkes kendi yoluna tekin olmayan o yollar davetkarlar İnancım benimle ağlar. Sen tuzağına konsantre olmuş bi karadul gibisin İhtiyacını alır idamını verirsin kısaca şerefsizsin Sadece senin canını yakar tüm haksızlıklar Ve nedense hep haksızlığa uğrayan yalnızca sensin Ben dostlarımı her zaman ruhumla sevdim Kalp durur, göz kör olur, ten çürür, ruh kalır bunu böyle bildim Değişmedim, varkende bendim yokkende bendim Bendimi kendim deldim gereksiz affettim Ağır darbelerim var dışarıdan gözükmeyen İçime gömmüşüm nice hazanları yaz getirmeyen Ben bir kara ağacım yapraklarım sararmış Gölgemde nice insan varda tepem açıkta kalmış Bitkinim biraz dostum yorgunluğum kalıcı Sanırım yok ilacı böyle devam eder bu acı Bi yokluk ki var olmak mümkün değil içinde Ah bi hiç olabilsem zavallı benliğimde
HATA BİLDİR
|
|
|
|
Yorum Yapın