Lightnin’ Hopkins (1912-1988) çıraklığını Texas Alexander’in yanında tamamladıktan sonra savaş sırasında Houston’a gider; bu dönemde bu kentteki zenci gettosu büyük bir gelişme içindedir. Kişisel nitelikleri ve müzisyenliğiyle Chicago’da Muddy Waters’ın oynadığı karizmatik rolün aynısını oynar. 1946’da ölümüne kadar önemli bir kesintiye uğramayan plak kayıtlarına başlar. Hopkins’in gitar çalma üslubuyla, Blind Lemon Jefferson’la aynı çizgide yer alır. Bununla birlikte, bu stile çok şey eklemiştir: ağır ‘Blues’larda tam anlamıyla kişisel bir melodik gelişme, hızlı parçalarda hareketli basların yaygın kullanımı ve özellikle yoğunlaştırmanın sunduğu tüm olanaklardan derinlemesine esinlenmiş bir kullanım. Sıcak ve duygusal sesi çoğu zaman hüzünlü ve patetik ama öldürücü bir ironiyle yıpratıcı bir ‘humor’un parladığı bestelerin yansıtılması için ideal bir araçtır. Gerçekten, ‘Blues’ tarihinin en önemli figürlerinden biridir (Tim Moore’s Farm, Short-Haired Woman, Mr.Charlie, Coffee Blues, Hello Central, Mojo Hand). Sanatçı öte yandan, savaş sonrası dönemin ‘Blues’unu da etkilemiştir ve bu etkisi Kalifornia ‘Blues’cuları (L.C. Robinson, Johnny Fuller, hatta Phillip Walker) ve doğu yakası ‘Blues’cularına (Carolina Slim, Baby Tate) kadar özellikle kalıcı ve güçlü olmuştur.
Lousiana’da Baton Rouge bölgesi bataklıklarının ‘Blues’u “Swamp Blues” 1950-1965 arasında ünlü prodüktör J.D Miller’ın çevresinde gelişmiştir ve gene büyük ölçüde Jimmy Reed ve Lightnin’ Hopkins’ten esinlenmiştir. Bu çok önemli, mütevazı akımın en iyi temsilcilerinden bazıları (Lightnin’ Slim, Silas Hogan) neredeyse tamamen Hopkins’in notaların tek tek çalınmasına dayalı üslubunu taklit ederler. Ötekiler (Lazy Lester, Lonesome Sundown ve özellikle Slim Harpo) bu üsluptan uzaktırlar daha çok ama öte yandan Lightnin’ Hopkins’in yaratıcı dehasıyla bir yandan canlandırırken, aynı özellikleriyle sürdürmeye çalıştıkları Texas’ın kırsal geleneklerine derinlemesine kök salmışlardır.
